Vandaag ben ik weer een stapje dichterbij mijn zelfrealisatie. Volgens mijn broer laat ik teveel mijn oren hangen naar meningen van “anderen” en zou het de kwaliteit van mijn uitingen ten goede komen als ik wat meer mijn eigen gevoel zou volgen. Ik heb al jaren problemen met het vinden van dat gevoel omdat ik gewoonweg tot voor kort alleen maar een boos gevoel had of verdrietig was. Beide emoties zijn contraproductief tijdens het zoeken naar jezelf. Vandaag liep ik met Bob in het Balijbos en ik realiseerde me dat ik dat niet prettig vond. Het alleen zijn tijdens zo’n wandeling maakt dat ik een soort pleinvrees ontwikkel. Ik voel me op zijn minst ongemakkelijk.
Waarom voel ik me zo? Waarom heb ik iemand nodig om me in orde te voelen? Is dat iets wat me tegenhoud in mijn creativiteit? Waarom de dingen die ik doe hoogstens door anderen als grappig worden ervaren, maar nooit opmerkelijk. Of zoals mijn vader zaliger tegen me zei nadat ik hem een schilderij had gegeven wat ik voor hem had gemaakt: “Toch zonde van het doek…” Waarom had ik zijn goedkeuring ook al weer nodig?
Waarom heb ik de behoefte om buitengewoon te zijn? Waarom die drang naar erkenning? Waar is mijn intrinsieke motivatie? Ik krijg geen antwoord op mijn vragen vandaag. Voor Bob is het bos geweldig! Hij is lekker aan het sjouwen met stokken en gaat voor mij achter de bal aan. Hij geeft geen bal om erkenning, maar hij is wel erg blij met een nieuwe bak met voer direct na de wandeling. “Be like Bob” schiet door me heen. Dat ga ik voorlopig even doen. Bob is mijn goeroe.
