I forgot that love existed
De laatste tijd ben ik weer terug aan het gaan naar mijn oorspronkelijke gedachten over photowgrawfie: scherpte moet functioneel zijn, maar zeker geen hoofddoel, het beeld moet (me) emotioneel raken, sfeer is belangrijker dan techniek, apparatuur (geawr) moet de emotie ondersteunen en niet leading zijn enz enz… kortom wat een holle onzin: feitelijk pruts ik maar wat aan en dat bevalt me uitstekend. Ik leer er een hoop van en langzamerhand begin ik door mijzelf opgelegde conventies te zien en vervolgens weg te gooien. Op dit moment ben ik weer terug van net voor mijn start van de fotovakschool, toen ik mooie dingen maakte die helemaal niets met techniek te maken hadden en zeker niet commercieel levensvatbaar. Nu weeg ik toch de commercie mee, mijn uiteindelijke doel moet verkoopbaar zijn, maar om eigenheid te bereiken moet ik eerst de ketenen van een formele opleiding doorvijlen en een andere weg in slaan. Zoals Van Morrison het al zo treffend zong:
Well I forgot that love existed
And it strangled but my heart
But I turned a brand-new leaf
And made a brand-new start
If my heart could do my thinking and my
Head began to feel
Would I look upon a world anew?
Dat dus in een nutshell.
Lensbaby Obscura!
Om een gedroomd effect te bereiken heb ik de Lensbaby Obscura aangeschaft. Binnenkort maak ik hier een aantal “Cityscapes” mee, maar om hem (of haar) voor een testdrive mee te nemen ben ik vandaag even het park ingegaan om de diverse standen uit te proberen. De Obscura is namelijk geen objectief in de letterlijke zin. Toegegeven er zit een stukje glas voor, maar dat is alleen maar omdat er anders teveel stof door het gat (f/90) of gaten (f/45 en f/22) op de sensor terecht zou komen. Voor de rest is het fotografie in zijn meest elementaire vorm. Terug naar de camera obscura die naar men vermoed al in de pre-historie heeft bijgedragen aan het maken van en inspiratie geven tot het maken van grot-tekeningen. Het is zeker geen super scherp, kleur getrouw, licht evenwichtig (enz) objectief. Feitelijk zijn de resultaten afgemeten tegen moderne lenzen en objectieven niet vergelijkbaar (zo slecht dus).
Waarom?
Waarom dan toch aangeschaft? Juist omdat het resultaat helemaal niets te maken heeft met de overgeproduceerde fotografieuitingen van de moderne tijd. Er wordt teveel beschreven en te weinig aan de fantasie overgelaten. Juist door onvoorspelbaarheid ontstaan nieuwe wegen om te zien, juist door rotzooi gaan we recyclen en ontstaan nieuwe dingen uit de as van het oude. Ik ben zo benieuwd waar me dit gaat voeren. Hier vast wat eerste resultaten in kleur (met Adobe Lightroom aanpassingen) en zwart/wit omgezet met DXO (Nik) Silver Express 3 in een Kodak T Max 400 emulatie. Welkom bij mijn grot-tekeningen…
