Terra is niet meer. De afgelopen maanden werd ze wat sloom en traag. We gingen naar de dierenarts met het idee dat ze een blaasontsteking had of iets in die richting. De dierenarts wilde graag haar bloed onderzoeken dus Terra liet zich heel lief prikken. De dierenarts moet een vermoeden hebben gehad, want we waren net thuis aangekomen of ze belde met de uitermate slechte resultaten waaruit bleek dat ze chronisch nierfalen had. Niet te genezen, niets aan te doen. We hebben haar een week lang dagelijks infusies gegeven om te spoelen en daarna ging het weer veel beter dus besloten we haar mee te nemen op vakantie naar Oostenrijk, haar plekje waar ze zoveel pret had en fijne wandelingen heeft gemaakt waar ze dol op was. Daar leefde ze helemaal op, ze was vrolijk en speelde wat met vriendjes. Ze kon helaas niet mee wandelen, daar had ze de energie niet meer voor, maar ze vond het heel fijn. Aan het eind van de week kreeg ze wat last en moest ze er ’s nachts veel uit om te plassen, poepen of gewoon doelloos rond te lopen vanwege de onrust.

We hebben haar nog een spoeling gegeven vlak voor we door reden naar ItaliΓ« voor de tweede week aan het Comomeer. De rit was ongekend lang vanwege files en heet (buiten was het 38,5 Β°C) en de airco kon het nauwelijks aan. Alhoewel we de hondjes gedurende rit naar de achterbank hebben verplaatst waar de airco op vol stond, trok het een zware wissel op Terra. Op de berg waar we verbleven was een vriendelijk briesje en ten opzichte van in het dal scheelde het zeker 10 graden dus dat was perfect voor ze om bij te komen. Gedurende die week kreeg Terra last van spuitpoep. Ondanks het speciale voer en de medicatie, konden haar darmen en maag het niet meer aan. Een paar dagen hebben we het nog aangekeken. Spoelingen, pilletjes, voer, niets hielp meer. Uiteindelijk zijn we 3 dagen eerder in de nacht naar huis gereden.

Een ontluisterende afspraak bij de dierenarts. Ik probeerde nog iets te marchanderen met antibiotica, maar de dierenarts schudde meewarig haar hoofd. Angelique stelde uiteindelijk de moeilijke vraag: “wanneer is het tijd om haar in te slapen?” Het antwoord: “Nu!” en ze had tranen in haar ogen. In overleg hebben we besloten om het uit te stellen zodat het thuis kon gebeuren.

En nu is het leeg in huis. Bob is er natuurlijk nog, maar ze lag altijd dÑÑr op de bank en de laatste weken waren we zo intensief met haar bezig… ze is weg. Ze heeft geen pijn meer en ze loopt waarschijnlijk op de eeuwige jachtvelden met allemaal vriendjes want zo is ze nu eenmaal… dag lieverd het ga je goed. We zullen je herkennen als onze tijd gekomen is en we hopen dat je dan weer bij ons blijft.