Día de los Muertos, Halloween en Allerheiligen zijn gerelateerde feesten. Ik liep vanochtend te denken waarom er in diverse culturen een dergelijk feest is en waarom een (religieus) feest rondom de dood ook vandaag de dag nog populair is.
We gaan dood, dat is de enige zekerheid in ons leven. Het is voor mij moeilijk voor te stellen om niet meer te zijn, geen gedachten meer, geen gevoel, geen warmte… leegte. Een beroemde passage van Shakespeare uit “The Tempest” komt heel dicht bij mijn vermoeden van de dood:
Prospero:
Our revels now are ended. These our actors,
As I foretold you, were all spirits, and
Are melted into air, into thin air:
And like the baseless fabric of this vision,
The cloud-capp’d tow’rs, the gorgeous palaces,
The solemn temples, the great globe itself,
Yea, all which it inherit, shall dissolve,
And, like this insubstantial pageant faded,
Leave not a rack behind. We are such stuff
As dreams are made on; and our little life
Is rounded with a sleep.
Nu ik nog leef denk ik dat de dood de grote ‘unifier’ is. Het brengt levende mensen bij elkaar, want de dood is voor iedereen onvermijdelijk. Er valt gewoonweg niet over te discussiëren: iedereen gaat dood. En zodra je dood bent hoor je er niet meer bij, we zijn niet bang voor de dood, we hebben hooguit last van fomo. Vandaar dat de levenden de doden herdenken, hun botten poetsen en de dood vieren. Dan zijn we er nog een beetje bij na ons verscheiden.
