De foto’s die de Franse fotograaf Eugène Atget rond 1900 in Parijs maakte, zijn onder meer bijzonder omdat hij fotografeerde op plaatsen waar de stad nog niet door afbraak en modernisering was aangetast.
Atget zag zichzelf niet als kunstenaar maar als iemand die fotografische documenten tegen betaling maakte voor diverse afnemers, waaronder kunstschilders, historici en ambachtslieden als meubelmakers. Zij gebruikten zijn foto’s als bron of inspiratie. Zo zie ik eigenlijk mijn werk ook. Iemand die in opdracht een document maakt dat door iemand anders wordt gebruikt.
Meer autonoom voel ik me als ik aan het maken van documentaires denk. Ik ben bezig met onderwerpen, verhaallijnen, geschikte beelden, rushes en personen… Minder autonoom voel ik me in het uitvoeren van deze plannen. Ik heb eigenlijk iemand nodig om te spiegelen, samen op te trekken en af en toe tegen me te zeggen dat het helemaal anders moet. Gewoon een trap onder mijn reet eigenlijk.
Vervelende is, dat ik dus autonoom ben en eigenlijk niemand rond me heen wil tijdens het proces. Ik ben nu Pilateslessen aan het volgen zodat ik uiteindelijk mezelf een trap onder mijn reet kan geven.
