Vanochtend wakkadawg in de verdwijnende mist. Soms kan ik ineens vreselijk gelukkig zijn met waar we wonen. Buren groeten op straat, hondenwandelmaatjepraatje, een gevoel van hier thuis horen, geworteld. Een mens heeft niet zoveel nodig, connectie, basis, zuurstof, voedsel, water… en zo nu en dan de realisatie dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is, nieuwe kansen, op/neer, uiteindelijk is tevreden zijn met wat er is de meest economische levenswijze. Waarom hebben we er met zijn allen zo’n moeite mee?