Soms schrik ik in paniek wakker uit een slaap waar ik niet in zit. Het geluid van de werkelijkheid die me inhaalt, vergelijkbaar met een ambulance met doppler effect. Ik wil diep ademhalen maar dat lukt niet meer. Ik hoor een krassende zucht en mijn gezicht brandt.
Het gevoel van rock bottom in de wetenschap dat het nog best een stukje dieper kan. Het is bekend terrein, ik ben hier eerder geweest. Aan de grond genageld en tegelijkertijd met mach 3 voortstuiven op weg naar de afgrond. Ik zie de goede intenties opgestapeld aan de kant geschoven. De laatste pogingen om het goed te doen. Vergeefs, want de koers is gezet samen met de toon. Dissonant. Zwart. Stil.
Als je wordt geschoren moet je stil zitten.
