Onze tweede dag in Parijs staat in het teken van nieuwe ervaringen. We realiseren ons dat de afgelopen tijd, door omstandigheden, mensen een hoop ervaringen missen. We hebben soms het gevoel dat we op het scherp van de snede bezig zijn door temidden van een pandemie naar Parijs te reizen. Als we echter naar de hoeveelheid buitenlandse gasten kijken en hoe het leven hier gewoon doorgaat, dan lijkt het alsof we met name onszelf deze ervaringen ontzeggen door ervan uit te gaan dat “het eigenlijk niet kan”. Ik heb zijdelings de persconferentie in Nederland beluisterd en dan krijg je de indruk dat de wereld vergaat. Hier zitten mensen op bomvolle terrassen, in stampvolle clubs, scholen samen op straat en leven gewoon door terwijl in Nederland de alles om vijf uur dicht gaat, want we weten, na vijven is Covid extra actief!
We zijn gevaccineerd en hier wordt overal je QR code gecontroleerd, iedereen draagt een mondkapje, vaak ook buiten op straat. Dat is wat we hier merken van Corona. We genieten volop van onze ervaringen. Op een elektrische step dwars door Parijs heen scheuren. Twee tentoonstellingen gezien: gisteren een onverwachte Annie Leibowitz en vandaag de eigenlijke reden dat we hier zijn: een mooie grote tentoonstelling van Vivian Maier. Overigens ook stampensvol met bemondkapte en geGQRde bezoekers. Ergens zijn we een dergelijke drukte ontwend en we voelen ons her en der redelijk ongemakkelijk tussen de mensen, maar het gevoel dat we weer leven neemt toe.
Ik weet niet of het verstandig is om ons hier aan bloot te stellen, ik weet wel dat ik bereid ben om het risico te nemen. Het wegvallen van dergelijke ervaringen heeft op mijn creatieve proces een rottend effect. Het hier zijn, dingen ervaren, even de gewoonteblindheid weg, maakt dat ik nieuwe ideeΓ«n krijg – ik voel me erg levend.
In de regen brengen we een bezoek aan Piere Lachaise, de wereldberoemde begraafplaats. Gewoon rondlopend bedenk ik me dat al de mensen die hier liggen of gelegen hebben, stuk voor stuk allemaal zich druk maakten over dingen, stress ervoeren, angsten en meer. Nu zijn ze allemaal dood, net als wij allemaal op een gegeven moment. Net als zij maak ik nu me druk over mijn leven, over of het goed gaat met mijn geliefden. Alle ervaringen stopzetten vanwege angst lijkt me op dit moment niet de juiste weg. Uiteindelijk wil ik me zelf niet in de kist voor het hoofd slaan omdat ik halverwege mijn leven al gestopt ben met leven vanwege extreem risicomijdend gedrag. Dat is ook niet waar het leven voor bedoeld is: we zijn ervaringsmachines, uitgerust met zintuigen die geprikkeld moeten worden. Als dat stopt gaat het fout. Bij mij stopt mijn denken en voelen, bij anderen ontstaat er kortsluiting in het hoofd.
De geschiedenis zal leren hoe we deze tijd in het juiste perspectief kunnen zien. We zullen nu moeten dealen met het heden zonder deze analyse, de een doet dit, de ander dat. Wij gaan zo uit eten op een Parijs terrasje en wensen iedereen de komende tijd veel goede ervaringen toe. We bevelen Parijs aan, alles ervan!
Foto’s zijn genomen met de Lensbaby Velvet 28mm, tenzij anders vermeld.
