Al jaren ben ik aan het aanmodderen met het kanaliseren van mijn passie. Ik dacht dat ik deze had gevonden in het fotograferen, maar ik merkte dat het geen eeuwigdurende liefde was. Programmeren vind ik leuk, maar ik verlies elke keer een stukje van mezelf en ik word er geen leuker mens van. Om nou te spreken van gepassioneerd programmeren… nah.
Laatst heb ik alle videobanden in huis gedigitaliseerd in een ultieme poging om te ontspullen en daarbij vond ik de beelden uit 2005 van interviews met mijn moeder en vader en ook een praatje met mijn broer Leo. “Jongen je kan aardig fotograferen, maar mensen ontroeren, dat doe je écht het beste met bewegend beeld…” Had ik al gezegd dat ik nooit naar hem luisterde?
Ik ga me bezighouden met toekomstige ontroeringen. Misschien beelden opnemen die niet direct het hart beroeren, maar dit zeker doen over 10, 20 jaar en wie weet daar nog voorbij. “To Leave Something Behind”. Wie wil er mee met deze mooie rit langs memorylane? Jij vertelt en ik luister…
